شاید دردی دوا شود

یکی از چیزایی که منو آزار میده، دیدن آدم‌هایی که جایگاهی دارن اما می‌نیمم لیاقت لازم واسه اون جایگاه رو ندارن. حداقل شعوری که اون جایگاه می‌طلبه، حداقل فهم و دانشی که اون جایگاه نیاز داره رو ندارن. موقع خوندن تاریخ هم از دیدن جایگاه‌هایی که به دست آدم‌های نااهل یا ستمکار افتاده ناراحت نمیشم اما از دیدن جایگاه‌هایی که به دست آدم‌های نالایق افتاده به شدت اعصابم خورد میشه و نمیتونم اینو کتمان کنم. تو داستان انقلاب هم وقتی می‌بینم چه آدم‌های لایقی کنار گذاشته شدن و عمدتا اعدام شدن نمیتونم تاب بیارم. آدم نالایق ته تنها خودش رو بدنام میکنه بلکه اون جایگاه و اون سیستم رو بدنام میکنه. وقتی یه آدم بد سرکار باشه نفر بعدی میتونه جبران کنه چون هنوز ارزش اون جایگاه باقی مونده اما وقتی آدم نالایق سرکار میاد تا سال‌ها سال آدم‌های کاردرست نمیتونن ارزش اون جایگاه رو بهش برگردونن. و این تاثیر آدم نالایق از هر ظلمی بدتره.