چهارسال پیش یه رفیقی بود که میومد هفته‌ای یکی دوبار با هم حرف میزدیم. خیلی حرفای خوبی بود، از همه چی میگفتم، از مشکلاتم میگفتم، یه سری دغدغه‌ها رو مطرح می‌کردم، خلاصه کنم خوب بود ولی نمیدونم چی شد، بعد از یه مدت دیگه نیومد، دیگه سرد شد، دیگه رفت! تقصیر من بود شاید!
این رفیق ما یه چیزایی گفت اون موقعا که من خیلیاش همیشه یادمه. یکیش این بود که وقتی آدما یه کاری رو انجام میدن، حتی کوچکترین کار که شاید اصلا به چشم نیاد، ولی همه کاراشون روی زندگی بقیه آدما تاثیر داره. یه مثالش اینه که گناه تو میتونه دیگران رو به گناه بندازه. یه مثال بارزش همین کارایی که آدمای بزرگ و سیاسی انجام میدن. یه مثال قشنک اینکه بال زدن یه پشه روی اقیانوس آرام میتونه یه طوفان توی آفریقا درست کنه. اینا بگیر و بیا و برس به جایی که من و تو هستیم.
کار ما هم روی زندگی هم تاثیر داره. اینکه یه کار کوچیک من میتونه یه تاثیری بذاره که نه تنها حال یه آدم دیگه رو خراب کنه، در حالت بدتر ذهنیت و تصویر و ذهنیش و تفکرش رو نسبت به یه موضوع تغییر بده، که وای به حال من اگه این تغییر بد باشه. به نظرم مهمترین تاثیر هم همین تاثیر روی افکار یه نفره! تاثیریه که پاک نمیشه، تا آخر عمرش به این قسمت تفکراتش که میفته یادش میاد چی شده. زندگیش خراب میشه.
از این به بعد همه تصمیمایی که اون آدم میگیره تحت تاثیر کار منه. همه اتفاقی بدی که بخاطر این تفکرش براش میفته، همه فرصت‌هایی که از دست میده، همه غمی که توی دلش دفن میشه، همه دلگیریاش همه و همه تقصیر منه.
یادم باشه مواظب رفتارم باشد بخصوص با دیگران.
و خدا کمک کنه که مواظب باشم که من فقط یه کوچولو از دنیا رو می‌بینیم اگه روی اقیانوسم، آفریقا رو نمی‌بینم.
و در آخر اینکه شاید باید دربرابر اینکه دیگران ذهنیت ما رو تغییر بدن یه کم قوی باشیم
یه کاری که یه نفری در حق ما انجام داده و بد انجام داده رو به همه تعمیم ندیم
ولی اگه ذهنیت تغییر کرد شاید راهش حرف زدن باشه
بشه با حرف زدن ذهنیت رو تعدیل کرد بشه آورد سر یه جای درست
- ۹۲/۰۹/۲۰
- مغزنوشته،