شاید دردی دوا شود

مغز آدم بسیار شیطونه و هرچقدر کسی باهوش‌تر باشه مغز شیطون‌تری داره. هرچقدر کسی بیشتر فکر کنه و به مغزش بها بده، اون هم بازی‌های بیشتری رو با آدم ترتیب میده. آدم رو دست میندازه و سربه‌سرش میذاره. از بازی‌های مورد علاقه مغز من، اینه که بگرده و جاهای دنج و خلوت ذهنم رو پیدا کنه و اون پشت‌مشت‌ها یه چیزایی رو قایم کنه و منو مجبور کنه برای پیدا کردن و فهمیدن‌ش، کلی زحمت بکشم و به اشتباه بیفتم. اشتباهی از جنس اینکه دلیل احوالات‌م رو اشتباه متوجه بشم و بر اون اساس برای درست کردن اوضاع برنامه بریزم. بعد یهویی که اون دلیل پنهان‌شده رو پیدا میکنم، واسم مثل پیدا شدن حلقه گمشده تمام اتفاقات میمونه. دلیل پنهان‌شده توسط مغز خلاق و شیطون‌م دقیقا همون چیزیه که باید. همه قطعات پازل رو کنار هم جفت‌وجور میکنه و من از فهمیدن این همه حقیقت هیجان‌زده میشم.

و اما کشف امشب. لایف‌استایل. کشفی که جرقه‌های پیدا کردن‌ش، ظهر وسط صحبت با محمد درباره فرندز زده شد و آتیش‌ش با فکرهای توی رختخواب و زمزمه‌های داریوش افروخته شد. لایف‌استیل چیزیه که تغییرش، نرم نرم صورت میگیره و تاثیر عجیبی روی احوالات ادمی داره. اگه آدم نفهمه و حواس‌ش نباشه که لایف‌استایل‌ش داره عوض میشه و اونو مدیریت نکنه، مثل چند هفته سپری‌شده من، بال‌بال الکی میزنه و خودشو به در و دیوار قفس‌ش میکوبه. بی‌نتیجه.

طراحی لایف‌استایل یکی از کارهای ذهنی مورد علاقه منه. یه احساس خوشایندِ عجیبی دارم وقتی دارم به لایف‌استایل‌م فکر میکنم، وقتی واسه تغییرش نقشه میکشم و وقتی آینده‌ش رو تجسم میکنم. این احساس همون احساس پارسال اواخر فروردین و اوایل اردیبهشت که با روحی جلوی دانشکده مکانیک رو اون چمن‌ها ولو شدیم و ساعت‌ها درمورد لایف‌استایل‌مون حرف زدیم.طراحی لایف‌استایل خیلی چلنجینگ عه. خیلی بازی میشه توش دراورد و خیلی میشه فرم‌هاش مختلفی بهش داد. هر فرم مثل انتخاب بین یه چندراهی میمونه که نه تنها اینده متفاوتی رو رقم میزنه بلکه مسیر متفاوتی رو می‌سازه. بهمین خاطر دست‌وبال ادم واسه تجسم اینده‌های مختلف و مسیرهای متنوع بازه و این با اینکه به نظر میاد ممکنه کار ادم رو سخت کنه اما به نظرم جذابیت‌ش به همه هزینه‌هاش می‌ارزه. بخش قابل توجهی از این جذابیت متعلق به سطح جزییات تاثیرگذار در داستانه. خیلی از انتخاب بین چندراهی‌ها، انتخاب در سطح جزییات عه. جزییات خیلی ظریف.